اینجاست،آیید،پنجره بگشایید،ای من و دگر من ها:

صد پرتو من در آب.

مهتاب،تابنده نگر،بر لرزش برگ،اندیشه ی من،جاده ی مرگ.

آنجا نیلوفرهاست،به بهشت،به خدا درهاست.

اینجا ایوان،خاموشی هوش،پرواز روان.

در باغ زمان تنها نشدیم.ای سنگ و نگاه،ای وهم و درخت،آیا نشدیم؟

من "صخره-من"ام،تو "شاخه-تو"یی.

این بام گلی،آری،این بام گلی،خاک است و من و پندار.

و چه بود این لکه ی رنگ،این دود سبک؟پروانه گذشت؟افسانه دمید؟

نی!این لکه ی رنگ،این دود سبک،پروانه نبود،من بودم و تو.

افسانه نبود،ما بود و شما.

    سهراب